Pielęgnacja ogrodu

Witam Państwa w ten gorący i słoneczny dzień. W Podkowie Leśnej są już 33 stopnie w cieniu, a temperatura wciąż rośnie. Nie o tym jednak chciałem napisać. Dziś kilka słów o pielęgnacji o grodu oraz porcja zdjęć pokazujących efekty tych czynności.

Pielęgnacja ogrodu to nie tylko regularne koszenie trawnika czy cięcie krzewów i drzew. Do zabiegów pielęgnacyjnych lub jak kto woli, kosmetycznych zaliczyć możemy również usuwanie chwastów lub uzupełnianie kory sosnowej.

W innych postach przedstawiałem jak można uniknąć codziennej walki z chwastami używając agrowłókniny i kory sosnowej do wyściółki. Nie wszystkie jedna miejsca można wysypać korą. Ja w kilku miejscach nie mam jej i muszę co jakiś czas ręcznie usuwać wszystkie chwasty. Oto efekty moich prac. 

Przy wejściu do ogrodu nie ma kory, gdyż z sosen spada w tym miejscu dużo igieł oraz szyszek, i czyszczenie kory z nich byłoby strasznie trudną czynnością. Tym bardziej, że nie ma dużo powierzchni do czyszczenia z chwastów.

Prawa strona patrząc od strony ogrodu.

 I lewa, również patrząc od ogrodu.

Wyczyszczenia z chwastów domagał się również zakątek rododendronowy. Dodam, że po takim odchwaszczeniu dobrze jest co jakiś czas przegrabić te miejsca i lekko ruszyć ziemię, co powinno zniszczyć kiełkujące chwasty. Jeśli w miejscu gdzie są chwasty rośnie dużo roślin ozdobnych to zdecydowanie odradzałbym chemiczne zwalczanie chwastów. Możemy niechcący zniszczyć również nasze piękne krzewy lub kwiaty.

Do dziś miałem problem z trawą wrastającą w kamienie otaczające oczko wodne. Podczas koszenia musiałem używać podkaszarki, żeby pozbyć się tej trawy. niestety do szału doprowadzało mnie wieczne zrywanie się żyłki w tym urządzeniu. Postanowiłem wykopać trawę na pasku o szerokości ok. 10 cm. Teraz będę mógł wjechać na ten pasek kosiarką i dokładnie wykosić całą trawę wokół oczka. Muszę jeszcze pomyśleć czy nie wysypać tego paska kamieniami (niedużymi otoczakami - takimi jak w kąciku egzotycznym), czy może korą sosnową.

Ponieważ przy nowo posadzonych bukszpanach nie mogłem położyć pod korę sosnową agrowłókniny, w miejscu tym rośnie trochę chwastów, na szczęście nie ma ich wiele. Po ich wyrwaniu uzupełniłem korę. Jeżeli nie wykładamy pod spód agrowłókniny to warstwa kory powinna mieć co najmniej 5-10 cm, żeby nie dopuścić do rozwoju chwastów.

Przy ogrodzeniu, podobnie jak przy oczku wodnym, trzeba było zwalczać wrastającą w siatkę trawę. Od dzisiaj już bez problemu wjadę kosiarką pod sam płot i skoszę równo trawę.

A na koniec jeszcze zdjęcie domu. Wszystkie zdjęcia z tego posta robiłem dzisiaj, czyli w ostatnim dniu pierwszego półrocza 2012.

Świerk biały Conica - Picea glauca Conica

W moim ogrodzie dominują liściaste rośliny zimozielone. mam jednak również trochę iglaków - nie licząc oczywiście starych sosen. Pośród rododendronów, kiścieni, bukszpanów czy bluszczy można znaleźć jałowce płożące, tuje kuliste oraz świerki białe Conica, którym chciałbym poświęcić dzisiaj kilka słów.

Świerk biały Conica (Picea glauca Conica) jest wolno rosnącą odmianą świerka, wytrzymałą na niskie temperatury i przesuszenie gleby. Lepiej jednak rośnie w lekko wilgotnej, kwaśnej i żyznej glebie. Rośnie w formie stożkowej. Jest bardzo gęsty. Ma drobne delikatne  i zielone igły,. Młode przyrosty są jasnozielone i nadają temu krzewowi iście rajskiego wyglądu. Jego przyrosty dochodzą do ok. 5 - 10 cm rocznie. Osiąga maksymalnie niewiele ponad 2 metry wysokości. Preferuje miejsca słoneczne. 

W moim ogrodzie rośnie 5 sztuk tych pięknych krzewów. Co ciekawe 2 mają bardzo mało słońca. W zasadzie rosną w miejscach całkowicie zacienionych. Na poniższym zdjęciu na skrajach rododendronów katawbijskich widać oba świerki.

W miejscach zacienionych narażone są one na atak przędziorków. Należy je polewać co jakiś czas zimną wodą lub stosować środki chemiczne zwalczające te szkodniki. Na poniższym zdjęciu widać drugi ze świerków Conica rosnący w pełnym cieniu. Miejsca, w których brak jest igieł zostały zaatakowane przez przędziorki, jednak powoli zarastają i już prawie ich nie widać. Niestety musiałem szkodniki zwalczyć chemicznie. 

Kolejny i największy w moim ogrodzie świerk Conica rośnie w miejscu półcienistym. Proszę zwrócić uwagę, że od południowej strony, tej bardziej nasłonecznionej (na zdjęciu po prawo) świerk jest gęściejszy.

Ten krzew również był atakowany przez przędziorki. Ich obecność i działalność powoduje brązowienie i opadanie igieł. 

Świerki te lubią nawożenie. Najodpowiedniejszy jest nawóz do iglaków. W przypadku brązowienia igieł można użyć nawozu interwencyjnego lub specjalnego nawozu przeciwko brązowieniu igieł (profilaktycznie). Proszę zapoznać się z informacjami umieszczonymi przez producenta nawozów na opakowaniu. Należy ściśle ich przestrzegać, żeby nie zmarnować roślin.

Ostatnie dwa świerki Conica rosną przed wejściem do domu, posadzone w donicach mrozoodpornych. Ostatnią zimę wytrzymały bez żadnych uszkodzeń. Powierzchnię ziemi w donicach wysypałem korą sosnową, co po pierwsze zapobiega rośnięciu chwastów, a po drugie utrzymuje wilgotność podłoża i nie pozwala na zbyt szybkie jego przesuszenie. Oba te świerki mają najwięcej słońca spośród tych, które rosną w moim ogrodzie.

Z uwagi na stosunkowo niewielkie rozmiary ta odmiana świerka nadaje się do małych ogrodów, dobrze prezentuje się w ogródkach skalnych i przy oczkach wodnych. Może rosnąć w pojemnikach lub donicach na balkonach i tarasach. Sprzyja mu towarzystwo rododendronów, gdyż podobnie jak one lubi lekko kwaśną glebę. Pięknie prezentuje się przez cały rok.

Świerk rosnący w moim ogrodzie przy chodniku podczas Świąt Bożego Narodzenia służy za choinkę ogrodową. Wieszam co roku na nim lampki choinkowe.

Więcej informacji o świerku Conica oraz o innych roślinach zimozielonych (liściastych i iglastych) już za kilka dni na mojej stronie internetowej. Zapraszam do lektury.

Karczownik - szczur wodny

Dziś trochę informacji o mieszkańcach mojego ogrodu. Pisałem już kilkakrotnie o różnych zwierzętach zamieszkujących mój zimozielony ogród. Wiele z nich jest jego dodatkową ozdobą. Wśród tych zwierząt dominują wiewiórki i ptaki, takie jak dzięcioły, szpaki, kosy, dzikie gołębie, sokoły wędrowne, sikorki, sowy, sójki oraz nietoperze, które są ssakami. Ponadto można spotkać jeża. Są to bardzo mile widziani goście.

Niestety wśród zwierząt, którym spodobał się ogród są też szkodniki. Mogę ścierpieć jeśli piękna sowa zapoluje na rybę w oczku wodnym, ale już wrona robiąca to samo mnie drażni. Ale o tym w innym poście.

Dziś parę słów o karczowniku, popularnie nazywanym szczurem wodnym (Avricola amphibius). Tak wygląda to zwierzątko (zdjęcie pochodzi z serwisu Wikipedia).

 

Karczownik zamieszkuje całą środkową, zachodnią i wschodnią Europę oraz Zachodnią i centralną Azję. Jak podaje Wikipedia występują dwa ekotypy tego zwierzątka. Pierwszy, zamieszkuje brzegi zbiorników wodnych, drugi natomiast mieszka w ogrodach, na łąkach i polach, gdzie wykopuje długie podziemne korytarze tuż pod powierzchnią gruntu i nory. Ten drugi zamieszkał w moim ogrodzie.

Na poniższym zdjęciu widać na powierzchni trawnika ślady po przejściu pod ziemią szczura wodnego.

Wikipedia podaje, że karczownik bardzo szybko się rozmnaża. Okres ciąży trwa u samic od 20 do 22 dni. W jednym miocie może być nawet 11 małych. Samiczki mają od 3 do 5 miotów, począwszy od końca lutego, lub początku marca (zależnie od warunków atmosferycznych), aż do początku zimy. Zdarza się, że młode z pierwszego miotu mają swoje dzieci jeszcze w tym samym roku.

Karczownik odżywia się zielonymi częściami roślin wodnych, a ekotyp mieszkający w ogrodach, zjada trawy oraz pędy roślin, pączki, gałązki i korzenie roślin przez co niszczy nasze krzewy. Korytarze wykopane przez karczownika są tuż pod powierzchnią ziemi dlatego też niszczy on również trawniki. Śladami jego wędrówek są wyniesione ponad powierzchnię kupki gleby, znajdujące się na całej długości jego wędrówek.

Na ostatnich dwóch zdjęciach możecie Państwo zobaczyć świeże ślady po przejściu karczownika.

W sklepach ogrodniczych (w części z chemią ogrodową) można znaleźć specjalne trutki, które należy wykładać w otwory w ziemi lub w korytarze wykopane przez karczownika. Niektórzy mylą karczownika z kretem. Jednak ten pierwszy korytarze kopie płycej, a wychodząc z ziemi na powierzchnię nie buduje kopca, pozostawia jedynie otwór w glebie.

Post ten powstał na podstawie informacji zawartych w serwisie Wikipedia, z którego pochodzi również zdjęcie karczownika.

Trzmielina japońska - Euonymus japonica

W moim ogrodzie rosły już trzmieliny japońskie (Euonymus japonica). Niestety ostatnia zima zabiła te piękne krzewy. Postanowiłem jednak nie poddawać się i w tym roku posadziłem kolejny krzew tej pięknej odmiany trzmieliny.

Trzmielina japońska jest zimozielonym krzewem, który pochodzi jak mówi sama nazwa z Wysp Japońskich.W Polsce jako pojedyncza roślina osiąga ok. 2-3 metry wysokości i może bez większych problemów rosnąc w cieplejszych rejonach kraju. Przepiękną trzmielinę japońską widziałem w Międzyzdrojach. Jednakże klimat tam jest znacznie łagodniejszy niż w centralnej części Polski. Niektóre jej odmiany kiedy napotkają podpory (mur, ściana, drzewo) zaczynają się wspinać za pomocą korzeni przybyszowych. Wtedy mogą osiągnąć nawet 4-5 metrów wysokości.

Tak wyglądała trzmielina japońska w Międzyzdrojach.

Liście tego krzewu mogą być koloru zielonego, zielono-żółte lub wręcz kremowo-zielone. Są one większe niż u trzmieliny pnącej (Euonymus fortunei), jajowate i lekko ząbkowane na brzegach.

Trzmielina japońska lubi glebę próchniczą, przepuszczalną i wilgotną. Dobrze rośnie w cieniu lub półcieniu. Nie należy jej sadzić w miejscach zbytnio nasłonecznionych. 

Moja trzmielina jest jeszcze mała, ale staram się zapewnić jej dobre warunki. Rośnie w cieniu i w miejscu osłoniętym od wysuszających i mroźnych wiatrów. Miejsce, w którym rośnie obsypane jest korą sosnową, która zapobiega przesuszaniu gleby, natomiast zimą chroni system korzeniowy przed przemarznięciem.

Tak wygląda w moim ogrodzie.

Za trzmieliną rośnie laurowiśnia wschodnia Otto Luyken (Prunus laurocerasus Otto Luyken).

Trzmielina japońska w okresie wegetacyjnym wymaga regularnego nawożenia. Możemy używać nawozów uniwersalnych do roślin zielonych lub nawozów do roślin pnących. Ważne, żeby nawóz przeznaczony był do roślin rosnących w glebie o lekko zasadowym bądź obojętnym odczynie PH.

Zioła na balkonie

Zapraszam serdecznie do lektury wywiadu ze mną poświęconego uprawie ziół w doniczkach na balkonach lub tarasach. Wywiad został opublikowany na blogu mojej koleżanki Aleksandry Seghi "Moja Toskania". Ola od wielu lat mieszka we Włoszech, właśnie w Toskanii, jest autorką książek "Smaki Toskanii" oraz "Słodkie pieczone kasztany". Ta ostatnia stała się w Polsce bestsellerem! Poza blogiem "Moja Toskania" Ola pisze również inne blogi m.in. "Eko Toskania", "Smaki Toskanii", "Polacy we Włoszech" czy "Toskanskie wakacje". Poza tym Ola zajmuje się rękodzielnictwem, sama tworzy piękną drewnianą biżuterię. Pracuje również w lokalnym radiu, gdzie prowadzi audycje dla Polaków mieszkających w regionie. Ola tłumaczy również książki profesora Arnolda Ehret'a, a na co dzień jest mamą, żoną, córką, synową... a przede wszystkim dobrą koleżanką.

Wywiad i zdjęcia dostępne są pod tym linkiem:

http://aleksandraseghi.blogspot.com/2012/06/rosliny-na-tarasie.html

Kącik roboczy

W prawie każdym ogrodzie znajduje się miejsce, gdzie trzymamy różnego rodzaju narzędzia czy inne przydatne na co dzień w ogrodzie przedmioty. Niestety nie mam u siebie żadnej komóreczki ani domku narzędziowego. Dlatego wygospodarowałem trochę miejsca na grabie, szpadel czy nawozy. Żeby jednak to miejsce nie szpeciło ogrodu staram się o nie dbać i odpowiednio je oddzielać od ozdobnej części ogrodu. Kącik roboczy umiejscowiłem pomiędzy ścianą domu, chodnikiem i skarpą, przy kranie, gdzie jest dostęp do wody i gdzie leży wąż do podlewania. Na skarpie rosną paprocie. Dzięki nim praktycznie nie widać tego kącika z ulicy.

Ostatnio przy skrzynce, w której znajduje się licznik do gazu ziemnego posadziłem bluszcz pospolity Woerner (Hedera helix Woerneri). Odnóżki pochodzą z bluszczy rosnących przy pergoli w moim ogrodzie. Chciałbym, żeby obrosły one ścianę i skrzynkę, tak żeby powstałą zielona plama ozdabiająca kącik roboczy. W moim kąciku poza narzędziami znaleźć można nawozy, wiaderka, doniczki, kamienie, trochę kostki granitowej, która pozostała po budowie chodników i murków oporowych. Są też różne opryski. Na ogół jednak nawozy i opryski przechowuję w domu w przedpokoju. 

Poza tymi rzeczami znaleźć tu można również doniczki z ukorzenianymi przeze mnie roślinami. Obecnie są to bluszcze pospolite "Woerner" (Hedera halix Woerneri) oraz trzmielina Fortunea Sunspot (Euonymus Fortunei Sunspot). Rośliny te dostałem w niedzielę od mojego kolegi Rafała, któremu chciałbym bardzo za nie podziękować. Dzielnie przeżyły krótką podróż ze Starych Kozłowic koło Żyrardowa.

Odnóżki roślin zostały lekko oprószone ukorzeniaczem, a następnie wsadzone do doniczek z ziemią ogrodową. Liczę na to, że szybko się ukorzenia i niedługo będę mógł je posadzić na stałe miejsca w moim ogrodzie. Póki co tak wyglądają z bliska.

Ważne jest żeby sadzonki przed oprószeniem ukorzeniaczem nie były moczone w wodzie. Najlepiej jest wsadzić odnóżkę w proszek na głębokość ok. 0,5 cm, a następnie strzepać nadmiar ukorzeniacza i wsadzić odnóżkę bezpośrednio do gruntu albo do doniczki. Sugeruję również przeczytanie instrukcji na etykiecie ukorzeniacza i postępowanie zgodnie ze wskazówkami tam umieszczonymi.

Pergola i mostek w ogrodzie

Projektując chodnik prowadzący od wejścia do ogrodu z ulicy do wejścia do domu musiałem zmierzyć się z problemem korzeni drzew znajdujących się na miejscu gdzie miała biec ścieżka. Korzenie te były albo tuż pod powierzchnią ziemi albo wręcz wystawały nad ziemię. Początkowo myślałem o ich wycięciu, ale dosyć szybko stwierdziłem, że po pierwsze mogę poważnie uszkodzić system korzeniowy drzew (sosny i dęby), a po drugie drzewa pozbawione grubych korzeni utrzymujących je w ziemi, mogą przy pierwszym silniejszym wietrze przewrócić się i narobić wiele szkód. Poza tym po prostu było mi szkoda ranić te piękne i stare okazy sosen i dębów.

Tak wyglądał ogród niedługo po jego założeniu, a w zasadzie po wykiełkowaniu trawy i pierwszych koszeniach. Zdjęcie zrobiłem 22 października 2006 roku. 

W prawym górnym rogu widać wystające z ziemi korzenie drzew.

Na poniższym zdjęciu z 26 listopada 2006 roku możecie Państwo zobaczyć nowy chodnik z drewnianych okrąglaków. W przerwie chodnika znajdują się problematyczne korzenie drzew. W trakcie budowy ścieżki wpadłem na pomysł, żeby nad korzeniami drzew umieścić drewniany mostek. Początkowo miał to być mostek w kształcie łuku. Stwierdziłem jednak, że szczególnie zimą jego pokonanie może być utrudnione z uwagi na śliską nawierzchnię.

Dlatego też zdecydowałem się na prosty mostek, ale za to ozdobiony pergolą, która jest swego rodzaju bramą do ogrodu. jak to zwykle w życiu bywa od planów do ich realizacji minęło sporo czasu. Ale 09 sierpnia 2008 roku w moim ogrodzie pojawił się mostek oraz pergola. Muszę się pochwalić, że mostek w całości zrobiłem sam. Pergolę natomiast kupiłem na jednym z internetowych serwisów aukcyjnych, ale sam ją złożyłem. Oba elementy pomalowałem drewnochronem.

Tak wyglądał mostek z pergolą w dniu 09 sierpnia 2008 roku.

Po pewnym czasie doszedłem do wniosku, że wbicie słupów nośnych pergoli w ziemię nie jest najlepszym rozwiązaniem. W jednym z marketów budowlanych znalazłem specjalne stalowe mocowania, które wbija się w ziemię i w nie dopiero wkłada się elementy drewniane pergoli czy różnego rodzaju kratek. Mocowania te założyłem jednak dopiero w 2011 roku. Dziś odświeżyłem zarówno pergolę jak i mostek. Pomalowałem je kolejny raz drewnochronem (co roku je odświeżam w ten sposób). Tym razem wybrałem kolor "palisander średni". Na poniższym zdjęciu widać jak zmieniło się otoczenie pergoli. Wszystkie kolejne zdjęcia zrobiłam dzisiaj, czyli 25 czerwca 2012 roku.

Wpadłem również na pomysł, aby zabezpieczyć połączenie stalowych mocować i belek pergoli. Dzięki użyciu silikonu woda nie będzie dostawać się do wnętrza mocowań i nie spowoduje gnicia drewna. Pozostało mi jeszcze pomalowanie widocznych części mocowań na brązowo.

Jak silikon porządnie wyschnie będę musiał obciąć zbędne i nieładnie wyglądające jego kawałki. Następnie całość mocowań pomaluję brązową farbą do metalu. 

Pierwotnie po pergoli piął się bluszcz irlandzki (Hedera hibernica). Niestety wymarzł i od dwóch lat rośnie przy niej bluszcz pospolity "Woerner" (Hedera helix Woerneri). Ostanie dwie zimy przeżył bez żadnych szkód.

Egzotyczny zakątek

W moim ogrodzie przy oczku wodnym stworzyłem magiczne miejsce, które nazwałem egzotycznym zakątkiem. W starszych postach pisałem o jukach (yucca) i palmie mrozoodpornej. W ostatnich dniach zakątek przeszedł ostatni już chyba lifting. Po przesadzeniu juk, posadzeniu palmy i dosadzeniu dwóch nowych juk przyszedł czas na wysypanie tego miejsca kamieniami, tak aby jeszcze ładniej wyglądało.

Oto efekt mojej pracy.

Dla przypomnienia podam nazwy poszczególnych roślin rosnących w egzotycznym zakątku. Ta najbliżej dolnej części zdjęcia to Yucca Gloriosa, za nią rośnie Yucca Baccata. Przy kamieniach otaczających oczko wodne rosną Yucca Filamentosa (juka karolińska albo nitkowata). Po ich prawej stronie widać natomiast palmę mrozoodporną Trachycarpus Naini Tal. Za palmą widać kaktusy mrozoodporne - opuncje. Informacje o tych roślinach możecie Państwo znaleźć na moim blogu (m.in. w poście pt. "Oczko wodne - otoczenie" oraz w poście poświęconym opuncjom pt. "Kaktus mrozoodporny - Opuncja..."). Zapraszam do lektury.

Poniżej drugie ze zdjęć zakątka. Tym razem zrobione od strony kaktusów. W ich otoczeniu też zaszła drobna zmiana, pojawił się biały grys. Podkreśla on zieleń kaktusów, szczególnie ich młodych przyrostów.

Musze poszperać w internecie, bo wiem, że nie jest to jedyny gatunek kaktusów, które mogą przetrwać nasze zimy. Jak tylko cośznajdę to na pewno podzielę się z Państwem moją wiedzą. A jeśli uda mi sięje kupić i przeżyją kolejnązimę to podzielę sięrównież doświadczeniem z ich uprawy.

Na koniec dodam, że opuncje rosną w moim ogrodzie kilka lat. Jak do tej pory wszystkie zimy przeżyły bez żadnych problemów. Nigdy nie były niczym okrywane. Podobnie juki karolińskie, one również przeżyły kilka zim bez okrywania. Co do juki Gloriosa i juki Baccata... czas pokaże. jeśli natomiast chodzi o palmę, to miałem już kilka niepowodzeń w ich uprawie, ale były to inne gatunki palm. Poza tym były dużo większe, co mogło mieć wpływ na niedostosowanie się ich do naszego klimatu. Tu też czas pokaże. na pewno napiszę na blogu o kondycji palmy po zimie.

Bluszcz krzewiasty - Hedera helix Arborescens

Pisałem już na blogu o różnych odmianach bluszczy. Dziś pora na jedną z wg mnie najładniejszych. mam tu na myśli bluszcz krzewiasty (Hedera helix Arborescens). Jak sama nazwa mówi bluszcz ten rośnie w formie krzewu. Różne źródła podają, że w naszych warunkach klimatycznych może dorastać do ok. 1,5 metra, chociaż widziałem wyższe. Jest to zimozielona roślina, która szczególnie pięknie wygląda w okresie od późnej jesieni do wiosny, kiedy na innych krzewach nie ma już liści.Z uwagi na brak korzeni przybyszowych oraz wzniesioną formę krzewu bluszcz ten nie płoży się ani nie wspina po podporach.

Tak wygląda bluszcz krzewiasty w moim ogrodzie. Mam 5 takich krzewów. Na poniższym zdjęciu widać 2 z nich posadzone koło siebie.

Cztery z tych krzewów kupiłem, natomiast jeden sam ukorzeniłem z odnogi innego bluszczu. Hedera helix Arborescens można wyhodować jedynie z kwitnącej odnogi bluszczu pospolitego (Hedera helix). Nie można wyhodować go z nasion, gdyż sadzonka tak uzyskana będzie rozwijać się jako zwykły płożący bądź pnący bluszcz pospolity.

Na powyższym zdjęciu po lewej stronie widać bluszcz, który sam wyhodowałem z kwitnącej odnóżki  bluszczu pospolitego. Bluszcz krzewiasty lubi miejsca cieniste lub półcieniste oraz wilgotne, przepuszczalne i lekko zasadowe podłoże. Bardzo ważne jest aby gleba była stale wilgotna. Sprzyja to rozwojowi liści i zagęszczeniu rośliny.

Na tym zdjęciu bluszcz wyhodowany przeze mnie jest po prawej stronie, przy sośnie. Odmiana ta jest w pełni mrozoodporna. W naszych warunkach klimatycznych nie przemarza. Jedyne czego wymaga w okresie wegetacyjnym to duża ilość wilgoci.

Więcej informacji o bluszczach i innych roślinach już wkrótce na mojej stronie internetowej.

Ogród - po koszeniu trawnika

Lubię kosić trawę, mimo tego, że wciąż korzystam z niewielkiej elektrycznej kosiarki. Ponieważ jestem dosyć uporządkowanym człowiekiem trawę koszę również w sposób uporządkowany. koszę trawę równolegle do ulicy, robiąc kosiarką pasy podobne do tych na boiskach sportowych. Są one jednak szerokości kosiarki. Zapach skoszonej trawy oraz widok pięknego i równiutkiego trawnika dają mi dużo radości. Może to śmieszne ale takie małe rzeczy naprawdę potrafią cieszyć.

Tak wygląda ogród wieczorem, po skoszeniu trawnika. Zdjęcia robiłem 19 czerwca, czyli przedwczoraj.

Drzewa, które posadziłem w ubiegłym roku przyjęły się, a tegoroczna wiosna sprzyja ich wzrostowi i rozwojowi liści. Jednym z posadzonych nowych drzewek jest tulipanowiec amerykański (Liriodendron tulipifera). W naszych warunkach klimatycznych dorasta do ok. 30-35 metrów wysokości. Na zimę gubi liście. W bardzo mroźne zimy młode drzewka mogą przemarzać. Ogólnie jednak bez problemu wytrzymuje temperatury, których doświadczamy w miesiącach zimowych. Lubi miejsca nasłonecznione. Rośnie dosyć szybko. Oto on:

Innym drzewem, które pojawiło się w moim ogrodzie w ubiegłym roku jest miłorząb dwuklapowy (Ginkgo biloba). I tu niespodzianka! Jak podaje serwis Wikipedia często używana nazwa "miłorząb japoński" jest nieprawidłowa, gdyż drzewo to nie występuje na naturalnych stanowiskach w Japonii, lecz tylko w Chinach. Drzewo to lubi miejsca słoneczne. Osiąga ok. 20-25 metrów wysokości. Miłorząb jest w pełni odporny na zimowe temperatury występujące na terenie Polski. W moim ogrodzie rośnie w cieniu, gdzie póki co niźle sobie radzi. Zobaczymy jak będzie rósł w kolejnych latach. Oto mój miłorząb:

Na koniec jeszcze dwa zdjęcia ogrodu - zgodnie z tytułem posta - po skoszeniu trawnika.

Grill

Ogród poza tym, że cieszy nasze oczy swoim wyglądem powinien również dawać możliwość jego użytkowania. Drzewa, trawnik, krzewy, oczko wodne i kwiaty upiększają mój ogród. Dzięki temu lubię spędzać w nim czas. Jednakże w ogrodzie nie może zabraknąć miejsca do relaksu. Z racji mojego umiłowania do jedzenia nie mogło też zabraknąć miejsca do grillowania i spożywania przygotowanych pyszności.

O altance już kilka razy pisałem. Najwięcej informacji, dotyczących również kwestii prawnych dotyczących budowy altanki znajdziecie Państwo w poście pt. "Altanka" z 21 maja 2012 roku. Zapraszam do lektury!

Altance towarzyszy grill kamienno-betonowy, który pojawił się w moim ogrodzie w 2010 roku. Od razu go pokochałem. W tym roku grillowanie rozpocząłem już 18 marca. Pogoda była piękna, a temperatura pozwoliła na spędzenie czasu w ogrodzie. Opis i zdjęcia z tej pierwszej tegorocznej ogrodowej uczty znajdziecie Państwo w poście z dnia 18 marca br. pt. "Grill - sezon otwarty".

Grill podobnie jak inne tzw. meble małej architektury ogrodowej wymaga zadbania. Warunki atmosferyczne robią swoje. Już w ubiegłym roku na jesieni z górnej części grilla zaczęła schodzić farba. Dlatego też musiałem go odnowić.

Kolejnym krokiem będzie czyszczenie rusztu i paleniska.

Grill w moim ogrodzie jest ustawiony frontem do strony zachodniej, a to dlatego, że w mojej okolicy przez większą część roku wiatry wieją właśnie z tego kierunku. Dzięki temu węgiel czy brykiet lepiej się pali, a dym nie leci do altanki tylko w drugą stronę. Zaletami grilla kamienno-betonowego są: duży ruszt (można położyć dużo jedzenia), estetyczny wygląd, komin, który powoduje, że dym nie rozchodzi się dookoła grilla. Wadą jest konieczność samodzielnego montażu oraz koszt zakupu, chociaż mój grill kosztował z jednym z marketów budowlanych niecałe 700 PLN. 

Ważne jest również to, że potrawy z takiego grilla nie przypalają się tak jak w grillach z pokrywą. jest on bardzo stabilny. Dobranie kolorów farby oraz naturalny wygląd kamienia nadają temu miejscu dużo estetyki i piękna.

Poniżej zdjęcie altanki i grilla zrobione z balkonu.

Proszę zwrócić uwagę na kolorystykę altanki i grilla. Dominują brązy, które bardzo ładnie komponują się z kolorem drzew i kory sosnowej. Kamienna podstawa grilla świetnie pasuje do granitowej kostki, z której zrobiony jest chodnik. Czerwona "czapeczka" grilla nadaje mu lekko wyzywający charakter. Za grillem znajduje się kratka, przy której posadziłem bluszcz pospolity (Hedera helix). Założeniem jest aby obrósł on całą kratkę tworząc ściankę delikatnie zasłaniającą to miejsce od strony ulicy.

Wejście do domu

Do wejścia do mojego domu prowadzi kilka schodów. Po ich obu stronach znajdują się skarpy, które obsadziłem m.in. trzmieliną Fortunea Sunspot i Emerald Gaiety (Euonymus Fortunei Sunspot oraz Euonymus Fortunei Emerald Gaiety). Zapraszam do przeczytania posta z dnia 30 marca 2012 roku pt. "Wejście 1". Przedstawiam tam krótką historię skarp oraz roślin na nich posadzonych. Zobaczcie Państwo jak się zmieniały. 

Dziś oprócz trzmielin na skarpach rośnie bluszcz pospolity (Hedera helix) oraz bluszcz pospolity Goldchild (Hedera helix Goldchild). Po prawej stronie od wejścia rosną również paprocie, które od wiosny do jesieni skutecznie zasłaniają tzw. ogrodowy kącik roboczy. W kąciku tym stoją narzędzia ogrodnicze, worki z korą i ziemią i inne niezbędne w ogrodzie przedmioty.

Tak skarpy wyglądają teraz!

Trzmielina Fortunea jest zimozieloną rośliną, preferującą miejsca cieniste lub półcieniste. Lubi wilgotne gleby przepuszczalne ale doskonale znosi przesuszenie. W sprzyjających warunkach pnie się po murach, ścianach i drzewach przyczepiając się do nich (podobnie jak bluszcz) za pomocą korzonków przybyszowych. Nie są pasożytami, nie korzystają ani z wody ani z soli mineralnych czy innych substancji odżywczych drzew.

Trzmieliny dobrze znoszą cięcie. Można formować z nich niewielkie żywopłoty. Niektóre odmiany trzmielin zimozielonych rosną w formie krzewu i mogą osiągać nawet 2-3 metry wysokości. Moim celem jest aby zarosły one całe skarpy, dzięki czemu przy wejściu przez cały rok będzie zielono (a w zasadzie żólto-biało-zielono).

Przy kolumnach i przy ścianach rosną młode krzewy bluszczu pospolitego. Chciałbym, żeby bluszcz oplótł z czasem kolumny oraz obrósł ściany, tak, żeby powstała ciemnozielona plama otaczająca wejście.

Bluszcz irlandzki - Hedera hibernica

Zapraszam Państwa do lektury posta o bluszczu irlandzkim (Hedera hibernica). Jest to dosyć popularna odmiana bluszczu. W naszym kraju może jednak przemarzać, gdyż nie jest tak odporna na mrozy jak bluszcz pospolity (Hedera helix). Bluszcz irlandzki jest pnączem i może ozdabiać mury, ściany, pergole czy altanki. Wg mnie, z uwagi na dosyć niską mrozoodporność lepszą rolę spełni jako roślina okrywowa niż jako pnącze. Tym bardziej, że pod śniegiem dosyć dobrze zimuje. Ważne jest również to, że po przemarznięciu bluszcz ten odrasta od korzeni.

Hedera hibernica w moim ogrodzie rośnie przy sośnie niedaleko wejścia. Poniżej zdjęcie przedstawiające ten bluszcz. Zrobiłem je 17 stycznia 2012 roku. Widać jak pnącze to ozdabia sosnę po prawej stronie od kładki i pergoli.

Niestety dosyć surowa choć krótka zima, mała ilość śniegu oraz brak wody (susza zimowa) spowodowały, że prawie cały bluszcz przemarzł i usechł. Podobnie stało się z bluszczem irlandzkim, który posadziłem przy ogrodzeniu z siatki od strony moich sąsiadów. 

Tak bluszcz przy sośnie wygląda dzisiaj. jak widać jeden pęd przeżył zimę i puszcza młode liście. Natomiast reszta pędów zaczyna odrastać od korzeni rośliny.

Bluszcz irlandzki dobrze rośnie w cieniu i półcieniu. Lubi wilgotne gleby lekko zasadowe. Rośnie dosyć szybko, nawet do 1 metra rocznie. Jeśli nie przemarznie to może osiągać 15-20 metrów wysokości. Ma dosyć duże, skórzaste i zielone liście. Białe kwiaty tak jak u pozostałych odmian bluszczy są dosyć niepozorne. Pojawiają się jesienią.

Bluszcz posadzony przy ogrodzeniu również odrasta. mam nadzieję, że chociaż trochę się zaaklimatyzował i kolejne zimy przetrwa bez większych uszkodzeń. Ale żeby to ocenić musimy poczekać co najmniej do kwietnia przyszłego roku.

 Liście Hedera hibernica mogą dorastać do nawet 15 cm długości i szerokości. Są na ogól pięcioklapowe.