Dyzio - 3 lata

Dziś napiszę o domowniku, który pojawił się w moim domu 3 lata temu. To mój kot - Dyzio. Teraz żyje sobie jak król, ale kiedyś jego byt był poważnie zagrożony. Przypomnę Wam w skrócie jego historię.

W październiku 2013 roku na kompostowniku u moich rodziców zaczął buszować malutki kociak. Biedaczek był sam. Nie wiadomo czy jego kocia mama go porzuciła, czy może on jej gdzieś zginął. Może ktoś go wyrzucił z samochodu, albo kocicę ktoś lub coś zabiło. W każdym razie maluszek był strasznie zdziczały. Bał się ludzi i na widok człowieka uciekał gdzie pieprz rośnie. Mój tata postanowił go dokarmiać. Po pewnym czasie kociak przyzwyczaił się do niego, a ponieważ zaczęło robić się zimno ojciec skonstruował mu ze styropianu cieplutki domek, w którym kotek mógł sobie spać. Do domu póki co nie chciał wejść. Często obserwowałem to czarno - brązowe maleństwo przez okno, jak buszowało po ogrodzie rodziców. Było mi go strasznie szkoda i postanowiłem go "zsocjalizować" i zabrać do domu.

Początki były trudne. Kociak był zdziczały i cały czas bał się ludzi. Proces przyzwyczajania kota do mnie rozpocząłem od przeniesienia jego budki oraz miski na moje schody wejściowe do domu. Zacząłem go dokarmiać. Początkowo uciekał, ale jak skonstruowałem mu najprostszą zabawkę dla kota, czyli papier na nitce, zaczął się ze mną bawić. Po zaledwie kilku dniach kotek dał mi się wziąć na ręce. Postanowiłem, że zanim zabiorę go do domu to go odrobaczę i usunę ewentualne robale, które mogły żyć na jego skórze. Zrobiłem to w ciągu 3 dni. Kot wciąż niepewnie wchodził za swoją zabawką do przedpokoju, ale niestety szybko uciekał. Nie czuł się pewnie w mieszkaniu! W sobotę 23 listopada 2013 kotek po raz pierwszy był przez dłuższy czas w moim domu. Biegał po nim, wszystko wąchał i zaglądał w każdy kąt. Dodam, że już w sobotę kupiłem mu kuwetę i żwirek i postawiłem ją w toalecie.

No i w niedzielę 24 listopada 2013 roku stało się! Po powrocie z kina, a było to tuż po 17.00 zabrałem kotka znów do domu. Nie wiedziałem wtedy jeszcze, że zostanie na noc. Pierwsze kroki skierowałem (z nim na rękach) do toalety. Wsadziłem go do kuwety i pokazałem mu żwirek oraz pogrzebałem w nim ręką. Kot później znów biegał po domu. Skakał na kanapę i bawił się papierem na nitce. Potem ku mojemu zdziwieniu pomaszerował do toalety (drzwi zostawiłem lekko uchylone) i po raz pierwszy się do niej załatwił! Na szczęście tak mu zostało do tej pory. Potem poszło jak po sznurku... Przyniosłem do domu jego miseczkę i talerzyk i postanowiłem, ze zostanie na noc. Rano wstałem z duszą na ramieniu, na szczęście kotek nic nie napsocił. Jedyne co zdziałał to uzupełnienie kuwety. Ale to było akurat na duży plus dla kota... no i dla mnie oczywiście. Po dwóch dniach przyjechały drapak, transporter i pierwsze legowisko. Teraz ma już 3 legowiska, ale chętnie śpi na biurku, kanapie, fotelu, narożniku i oczywiście w łóżku. Moim łóżku!

Dyzio polubił dom. Do dziś fascynuje go drukarka! A jak był mały to nie mógł się nadziwić, że w monitorze jest jego zdjęcie.

Dyzio polubił tez ogród. Codziennie w nim buszuje. Ale odwiedza też ogrody sąsiadów, gdzie walczy z innymi kotami. Póki co wychodzi z tych pojedynków zwycięsko.

Kot czasami zachowuje się jak piesek. Chodzi za mną krok w krok po ogrodzie.

Polubił też rośliny. Na szczęście nie dosłownie.

Teraz to już wielki i rozpieszczone kocisko. Na śniadanie zjada ok. 10 dkg przemrożonego wcześniej mięsa. To chuda wołowina zmieszana z piersią kurczaka. Oczywiście wszystko pokrojone w drobną kostkę. Obiad to pół saszetki mokrej karmy, pół kociej kiełbaski i 10 odkłaczaków. A na kolację sucha karma z kocimi przysmakami: serowymi, wołowymi itp. 

Nigdy nie myślałem, że będę mieć kota. 3 lata temu moje życie bardzo się zmieniło. Muszę jednak przyznać, że Dyzio to bardzo fajny zwierzak.

Serdecznie zapraszam do codziennej lektury bloga!