Laurowiśnia wschodnia Caucasica

Pewnie sobie Państwo pomyślą, że jestem trochę rozkołatany emocjonalnie (delikatnie mówiąc) ale znowu rozpocząłem kolejny eksperyment w moim ogrodzie. Kilka dnia temu posadziłem w nim nowy krzew. To laurowiśnia wschodnia Caucasica (Prunus laurocerasus Caucasica). Żródła podają, że jest to druga (po laurowiśni Otto Luyken) najbardziej mrozoodporna odmiana tego krzewu. Szczerze mówiąc mam taką nadzieję. 

Laurowiśnia wschodnia Caucasica jest zimozielonym krzewem liściastym, dorastającym do wysokości nawet ponad 3 metrów. Szerokość dorosłych krzewów dochodzi do ok. 1,5 metra. 

Krzewy te mogą być używane na żywopłoty. Świetnie znoszą cięcie, które należy wykonać na wiosnę, po zakończeniu okresu porannych przymrozków.

Różne strony internetowe podają, że uprawa odmiany „Caucasica” możliwa jest w strefach USDA od 9 do 6B. To oznacza, że powinna spokojnie wytrzymać zimy panujące po zachodniej stronie Warszawy. Problem polega na tym, że nie tyle mróz może je wykończyć co zimowa susza. To jest na ogół powód śmierci większości liściastych roślin zimozielonych. 

Liście tej odmiany laurowiśni są duże, podłużne, skórzaste i lekko błyszczące, na wierzchu ciemnozielone. Kwitnienie przypada na okres wiosenny. Ich kwiaty są bardzo dekoracyjne, białe i pachnące. Zebrane są w grona. Owoce na terenie Polski rzadko się zawiązują.

Laurowiśnia powinna być sadzona w osłoniętych miejscach, najlepiej cienistych lub półcienistych. Gleba powinna być żyzna, wilgotna i dobrze przepuszczalna. Ściółkowanie np. korą sosnową chroni system korzeniowy rośliny przed nadmiernym przesuszeniem oraz przed zmarznięciem.