UWAGA!

BLOG ZOSTAŁ PRZENIESIONY

NA PORTAL

www.zimozielonyogrod.pl

ZNAJDZIECIE TAM

ZARÓWNO STARE JAK I NOWE WPISY


Partnerami portalu są:

Fiskars.pl

Idealnytrawnik.pl

wtorek, 12 lipca 2016

Nieborów - atrakcja na niedzielę

Przedwczoraj, w niedzielę byłem na krótkiej ale jakże przyjemnej wycieczce w Pałacu i ogrodzie w Nieborowie. Zwiedziłem też Park Romantyczny w Arkadii ale o tym napiszę w innym poście. 

Nieborów to niewielka, ale bardzo urokliwa miejscowość położona w dolinie Bzury w województwie łódzkim. Z centrum Warszawy samochodem dzięki autostradzie A2 dojedziemy tu w niecałą godzinę (ok. 80 km.). Najbardziej znanym zabytkiem Nieborowa jest pałac. 

Oficjalna strona internetowa muzeum (LINK) podaje, że początki Nieborowa sięgają końca XII wieku, kiedy powstał tu przysiółek, a następnie wieś, z kościołem erygowanym w 1314 roku i drewnianym dworem. Na początku XVI wieku wzniesiono w Nieborowie gotycko-renesansowy dwór, który przetrwał do końca wieku XVII. Dobra nieborowskie stanowiły wówczas własność rodu Nieborowskich herbu Prawda.
 

W 1694 roku kardynał Michał Stefan Radziejowski kupił od Nieborowskich dobra wraz z dworem i na jego zrębach wzniósł barokowy pałac według projektu architekta Tylmana z Gameren, spolonizowanego Holendra. Kardynał Radziejowski zapisał w testamencie dobra nieborowskie wraz z pałacem Konstancji z Niszczyckich i Jerzemu Hipolitowi Towiańskim. Ich syn Krzysztof Mikołaj Towiański sprzedał dobra w 1723 roku generałowi saskiemu Aleksandrowi Jakubowi Lubomirskiemu i jego małżonce Karolinie Fryderyce von Vitzthum. Od 1736 roku właścicielami Nieborowa byli Stanisław i Jan Józef Lochoccy, którzy odsprzedali w 1766 roku dobra Michałowi Kazimierzowi Ogińskiemu, hetmanowi wielkiemu litewskiemu. Hetman w latach 1766-1768 dokonał przekształcenia wnętrz pałacowych w stylu rokokowym.

Na piętro prowadzi klatka schodowa bogato zdobiona majolikami. O nich napiszę dalej.


W 1774 właścicielem dóbr nieborowskich został książę Michał Hieronim Radziwiłł, późniejszy wojewoda wileński i jeden z najbogatszych magnatów polsko-wileńskich. W pałacu nieborowskim Michał Hieronim Radziwiłł zgromadził kolekcję obrazów mistrzów europejskich - holenderskich, niemieckich, włoskich i hiszpańskich oraz portrety osobistości polskich i obcych, gabinet kilkunastu tysięcy rycin, księgozbiór unikatowych starodruków (od XVI wieku), zespoły mebli polskich, angielskich i francuskich, zbiory sztuki zdobniczej - sreber, porcelany, szkieł i tkanin. Dla niego warszawski architekt Szymon Bogumił Zug założył na początku lat siedemdziesiątych XVIII wieku regularny ogród francuski i przebudował w 1784 roku wnętrza pałacu w stylu wczesnoklasycystycznym (Gabinety Żółty i Zielony, Sypialnia Wojewody). Książę wprowadził na folwarku nieborowskim nowoczesne formy organizacji zarządzania dobrami i uprawy ziemi. Jego małżonka, Helena z Przeździeckich, założyła w pobliżu Nieborowa słynny ogród romantyczny, który nazwała Arkadią, utrzymany w stylu angielskim, z pawilonami ogrodowymi bogato wyposażonymi w dzieła sztuki, głównie sztuki antycznej, greckiej i rzymskiej. Jak już wspomniałem o Arkadii napiszę osobny post.


Po śmierci Michała Hieronima Radziwiłła w 1831 roku, dobra nieborowskie podupadły, a pałac uległ zaniedbaniu. Spadkobiercy przez długie lata prowadzili spór o ogromną sukcesję po zmarłym, położoną na terenie Cesarstwa Rosyjskiego, Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Poznańskiego. Część dóbr, położona w Królestwie Polskim, a w niej Nieborów, przypadły w spadku w 1841 roku synowi Michała Hieronima - Michałowi Gedeonowi Radziwiłłowi, generałowi wojsk polskich, jednemu z głównodowodzących powstaniem listopadowym 1831 roku. Z kolei jego spadkobierca, syn Zygmunt Radziwiłł, okazał się utracjuszem i doprowadził do ruiny dobra swoich przodków. Sprzedał na licytacji w Paryżu najlepszą część galerii obrazów i biblioteki, zgromadzonych przez wielkiego dziada, i odsprzedał w obce ręce Arkadię z całym jej unikatowym wyposażeniem. Na szczęście odstąpił Nieborów w 1879 roku swemu bratankowi Michałowi Piotrowi Radziwiłłowi i przeniósł się na stałe do Francji. Nowy właściciel Nieborowa podniósł z ruiny zaniedbane dobra, odkupił Arkadię, założył przy pałacu manufakturę mebli i majoliki, uzupełnił uszczuplone wyposażenie wnętrz i wyposażył na nowo bibliotekę pałacową. Zmarł bezpotomnie w 1903 roku, a wdowa po nim sprzedała w trzy lata później dobra nieborowskie wraz z pałacem dalekiemu kuzynowi męża Januszowi Radziwiłłowi, ordynatowi ołyckiemu.


Janusz Radziwiłł był znanym działaczem politycznym i gospodarczym okresu dwudziestolecia międzywojennego. Dokonał w latach 1922-1929 przebudowy wnętrz pałacu w Nieborowie, m.in. Sali Weneckiej i Palarni (arch. Kazimierz Skórewicz), nadbudowy drugiego piętra (arch. Romuald Gutt) i uczynił z Nieborowa głośną podwarszawską rezydencję, odwiedzaną przez znanych polityków i inne osobistości życia publicznego w Polsce. W dramatycznym okresie okupacji hitlerowskiej prowadził działalność konspiracyjną o charakterze politycznym. W tym czasie jego syn Edmund Radziwiłł zarządzał dobrami nieborowskimi, działając jednocześnie, razem z małżonką Izabelą, w ruchu oporu w szeregach łowickiego okręgu Armii Krajowej. 


Janusz Radziwiłł dwukrotnie, w 1939 roku i w latach 1945-1947, więziony był przez sowieckie służby NKWD na terenie Związku Radzieckiego, a po powstaniu warszawskim, do grudnia 1944 roku przetrzymywany był przez hitlerowców w więzieniu berlińskim. W 1947 roku zamieszkał w Warszawie, gdzie zmarł w 1967 roku. Małżonka Janusza Anna z Lubomirskich Radziwiłłowa zmarła w 1947 roku w Krasnogorsku. Młodsi członkowie rodziny Radziwiłłów nieborowskich po powrocie z zesłania pozostali w Polsce, przetrwali najcięższy okres realnego socjalizmu i mieszkają dzisiaj w Warszawie.

 
Tutejszy ogród barokowy w stylu regularnym (francuskim) zaprojektowany został w ostatniej dekadzie XVII w. prawdopodobnie przez Tylmana z Gameren i rozbudowany w 70. latach XVIII wieku przez Szymona Bogumiła Zuga. Dominują w nim rodzine gatunki drzew, ale najbardziej okazałe są dwa platany posadzone ok. roku 1770. Poniżej jeden z nich! 
 
 
Zgodnie z założeniami francuskiej szkoły ogrodowej Le Notre'a, które upowszechniły się na ziemiach polskich w latach 1720-1760, ogród nieborowski posiada położone przed południową elewacją pałacu partery kwiatowe i niskie labirynty bukszpanowe oraz szeroką aleję lipową z trawnikiem dywanowym wytyczoną na osi założenia pałacowego, otoczoną symetrycznie rozplanowanymi po obu jej bokach gabinetami i boskietami, uformowanymi ze strzyżonych szpalerów grabowo-lipowych. Nie brak tu również liściastych roślin zimozielonych takich jak różaneczniki. 

 
Od strony zachodniej ogród opiera się o wielki kanał zaprojektowany w kształcie węgielnicy. Za kanałem znajduje się park krajobrazowy, zaś po stronie wschodniej ogrodu zabudowania gospodarcze, zbudowane w końcu XVIII wieku: oranżerie, stajnia, wozownia oraz domki oficjalistów dworskich. Po stronie północnej pałacu, w okolicy dziedzińca dojazdowego położony jest Pawilon Myśliwski, mieszczący dzisiaj pokoje gościnne, zaś bliżej bramy budynek Manufaktury, wzniesiony przez Szymona Bogumiła Zuga, w którym znajduje się obecnie pracownia ceramiki artystycznej i biura administracji muzeum.


Znajdziemy tu również wiejski ogród tematyczny, kącik z różami czy tak modne ostatnio połączenie ogrodu użytkowego z ozdobnym (warzywa i kwiaty). 


W budynku Starej Oranżerii można podziwiać różne egzotyczne rośliny. Są tu palmy, fikusy, monstery czy krotony i paprocie. 


W Nowej Oranżerii można odpocząć na leżaku.


Jak podaje wspomniana wcześniej strona internetowa działa tu Nieborowska Manufaktura Majoliki, która jest jedyną funkcjonującą manufakturą majoliki w Polsce. Funkcjonuje ona w pierwotnym budynku w oparciu o tradycyjne technologie (technologia majolikowa: czerep wypalano w temperaturze 800 900°C, po czym pokrywano glazurą cynową, zdobiono tlenkami metali i powtórnie wypalano w tzw. wielkim ogniu w temperaturze 1000-1100°C, podczas którego wtapiały się w szkliwo utleniające się barwniki), z wykorzystaniem tych samych źródeł materiału (miejscowa glinka z pobliskiego stawu). 
 
Majolika to nic innego jak ceramika pokryta nieprzezroczystą polewą ołowiowocynową o bogatej kolorystyce. Tutejsze wyroby naprawdę zachwycają.


Więcej informacji o godzinach otwarcia muzeum i ogrodów oraz o cenach biletów wstępu znajdziecie Państwo TUTAJ

Post powstał w oparciu o informacje dostępne ne stronie internetowej muzeum. Znajdziecie ją Państwo TUTAJ

Serdecznie zapraszam do codziennej lektury bloga!

10 komentarzy:

  1. Pięknie przestawiona historia pałacu.
    Pozdrawiam:)*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Witaj! Bardzo dziękuję za miłe słowa. Podziękowania należą się autorom strony internetowej Nieborowa :-) Serdeczności!

      Usuń
  2. Mieszkałam kiedyś niedaleko Nieborowa.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Fajna okolica! Sporo lasów i pewnie dużo grzybów :-) Pozdrowienia!

      Usuń
  3. cudne miejsce, łapaliśmy tam oddech na chwilę przed operacją Gabrysia, tylko nam tak piękna pogoda nie towarzyszyła :/ i nie pokusiliśmy się o zwiedzenie pałacu ze względu na wózek i zimno, tym milej obejrzeć zdjęcia i poczytć o tym miejscu u Ciebie
    My oczywiście tego dnia odwiedziliśmy Arkadię - w skrócie ach,ach,ach - pięknie było :D
    ściskamy serdecznie

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Fajnie, o Arkadii napisze już jutro :-) Serdeczności!

      Usuń
  4. Ciekawa historia pałacu. Bylem tam w podstawowce, zapamiętałem "kafelki":-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. He he, ja też wcześniej byłem tam w podstawówce :-) Kafle faktycznie są przepiękne!

      Usuń
  5. Fajne miejsce i super zdjęcia. Może kiedyś się tam wybiorę :-) Oj gdzie ja bym zresztą nie pojechał :-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. He he, mam to samo :-) Jest tyle wspaniałych miejsc!

      Usuń