Laurowiśnie na początku lipca - odrodzenie

Nieco ponad 3 miesiące temu pisałem o moich laurowiśniach. W tej chwili mam w ogrodzie 5 odmian, a szósta rośnie u moich rodziców. Jedne odmiany świetnie poradziły sobie z mrozami połączonymi ze słońcem. Niektóre jednak bardzo kiepsko przeżyły zimę. 

Dziś chciałbym podzielić się z Wami zdjęciami krzewów, zrobionymi dziś popołudniu. Porównam je ze starszymi fotografiami, na których m.in. widać zimowe uszkodzenia.

Podsumowanie zaczniemy od laurowiśni wschodniej Caucasica. Najstarsza z nich rośnie u mnie od 2012 roku. Tak krzew ten wyglądał w Boże Narodzenie 2016. Przy ponad 12 stopniach ciepła. Caucasica miała wówczas ponad 2 metry wysokości.

A to już zdjęcie z początku marca 2017. Krzew w ciągu dnia w czasie sporych mrozów (w dzień -17, nocami nawet -26) narażony był na promienie słoneczne. Efekt widać na zdjęciu.

Laurowiśnia w marcu został mocno przycięta. 

Tak wygląda dzisiaj. Caucasica bardzo ładnie się zregenerowała. Ale do wyglądu z zeszłego roku jeszcze jej daleko. 

A to już inne laurowiśnie odmiany Caucasica. Te rosły u mnie jako żywopłot. Poniższe zdjęcie robiłem w Boże Narodzenie 2016. 

To te same krzewy na początku marca 2017. Tragedia.

Moją pierwszą myślą było przycięcie ich do korzeni, a następnie wiosną wyrzucenie i posadzenie innych, odporniejszych krzewów. 

Ale dobre duszki z zaprzyjaźnionej szkółki w Janczewicach podpowiedziały mi żeby dać szansę krzewom. Wiosną zasiliłem je nawozami. Efekty są zaskakujące i bardzo pozytywne. Poniższe zdjęcie robiłem dziś popołudniu. 

Niektóre nowe przyrosty mają ponad 30 cm długości. I wciąż rosną!

Inna z moich laurowiśni wschodnich, Ivory też trochę zmarzła. Ale podciąłem ją i ładnie się zregenerowała. Poniżej widok z marca 2017.

A to już widok z dzisiejszego popołudnia. Nie dość, że krzew pięknie przyrósł to jeszcze wybarwienie liści znacząco się poprawiło. Co ciekawe sprzedano mi ją jako odmianę Gajo, potem myślałem, ze to Marbled White, ale ostatecznie zidentyfikowałem ją jako Ivory.

Etna to kolejna odmiana laurowiśni wschodniej. Po zimie wyglądała dobrze, chociaż miała kilkanaście uszkodzonych liści. 

Tak Etna wygląda dzisiaj. 

Otto Luyken jest żelazna! Nic jej się nie stało. Poniżej widok z marca, zdjęcie robiłem na długo przed przeniesieniem płotka.

A to już ta sama laurowiśnia dzisiaj. Krzew bardzo urósł w tym roku.

Najbardziej bałem się o odmianę Herbergii. Ze wszystkich, które u mnie rosną w zasadzie jest ona najmniej odporna na mrozy. A tu niespodzianka. Krzew praktycznie nie miał śladów uszkodzeń i w marcu 2017 całkiem ładnie się prezentował.  

Jeszcze lepiej wygląda dzisiaj!

W tym roku w moim ogrodzie pojawiła się nowa odmiana laurowiśni wschodniej. To Schipkaensis, i tak naprawdę to najstarsza odmiana laurowiśni wschodniej. Przyjechała do mnie z Arboretum w Rogowie.  W tej chwili nie wygląda zbyt ładnie, bo krzew, który był w sprzedaży był ostatnim dostępnym egzemplarzem. Ale mimo tego, że laurowiśnia nie była zbyt urodziwa zdecydowałem się na kupno tej odmiany. Tym bardziej, ze w Rogowie krzewy te są naprawdę imponujących rozmiarów. Krzaczek został przycięty i puszcza już nowe odrosty. 

Już wkrótce na mojej stronie internetowej www.zimozielonyogrod.pl znajdziecie więcej informacji na temat tego krzewu. 

Czemu niektóre z laurowiśni zmarzły? O tym przeczytacie w moim poście z 21 marca 2017, który znajdziecie TUTAJ

Serdecznie zapraszam do codziennej lektury bloga!