Z wizytą u rodziców w ogrodzie

W ostatnich postach oglądamy piękną, kolorową i ciepłą jesień. Wczoraj spacerowaliśmy po moim ogrodzie skąpanym w porannym słońcu. Skąpanym to być może zbyt wiele powiedziane, bo sam ogród jest przez większą część dnia zacieniony, ale bezlistne już prawie drzewa i sosny przepuszczają trochę promieni słońca. Dziś przeniesiemy się do ogrodu moich rodziców. To tuż za niewysokim ogrodzeniem. W tej części posesji jest trochę więcej słońca. A ziemia dzięki wieloletniej uprawie i nawożeniu (z kompostownika) ziemia jest tu znacznie bardziej żyzna. Dzięki temu można tu uprawiać warzywa i owoce. Ale rosną tu także zimozielone rośliny liściaste, kwiaty, piękne glicynie i hortensje. 

Zapraszam na listopadowy spacer po ogrodzie rodziców. 

Mimo tego, że w kalendarzu jest listopad aksamitki wciąż pięknie kwitną. Moja mam sama je co roku wysiewa, pikuje, rozsadza i finalnie sadzi  w ogrodzie. Rosną w kilku miejscach m.in. pod winogronami. Ale nie tylko. 

Blisko nich jest kącik z jukami, a obok niego egzotyczna zimozielona magnolia wielkokwiatowa DD Blanchard. Drzewko po tegorocznej zimie straciło znaczącą większość liści, ale stało się to dopiero na początku marca. Lutowe siarczyste mrozy nic nie zrobiły magnolii. Dopiero mróz z początku trzeciego miesiąca, połączony z mocno grzejącym już słońcem doprowadziły do defoliacji. Dodam, ze magnolia nie była osłonięta agrowłókniną.

Oczko wodne rodziców jest większe od mojego. No i nie ma tu aż tylu liści z dębów. Niewielkim utrapieniem są za to opadające teraz liście glicynii, która pnie się po ogromnej pergoli, autorstwa i wykonania mojego taty. 

W ogrodzie oprócz aksamitek i hortensji kwitną też dalie.

Olbrzymia azalia pontyjska czeka za to z pąkami na wiosnę.  

Wśród zimozielonych roślin liściastych takich jak bukszpany, berberysy Julianae czy bluszcze na wyróżnienie zasługuje trzmielina pnąca Canadale Gold, która dziarsko wdrapuje się na nasze centrum lotów kosmicznych, czyli słup z anteną satelitarną. Wyróżnię też laurowiśnię Etna. To już całkiem spory krzew! 

W części warzywnej rosną jeszcze selery. 

Nad aksamitkami (tymi pierwszymi) rosną bezlistne już winogrona. Owoce wciąż są bardzo słodkie i przyciągają wiele ptaków. 

Ciekawostka! Na kompostowniku zakwitł bratek. Nikt go tam nie sadził!

W zupełnie innej części ogrodu wszystkich gości straszy kłujący berberys. Nie przeraża on jednak ptaków, ani mojego Dyzia, który często pod nim przesiaduje i łapie bidulki, które nie zdążą uciec. No cóż... Instynkt drapieżcy nie ginie wraz z kastracją. 

Ogród rodziców żegna Was i mnie przepiękną hortensją. 

Serdecznie zapraszam do codziennej lektury bloga!