Laurowiśnie latem

Laurowiśnie to jedne z piękniejszych liściastych roślin zimozielonych. W krajach o klimacie łagodniejszym niż w Polsce uprawiane są różne ich odmiany. Krzewy mają często ponad 4 metry wysokości i tworzą gęste żywopłoty. Uwielbiają formowanie i przycinanie dlatego też można z nich tworzyć różne ogrodowe aranżacje. W Polsce laurowiśnie bardzo dobrze radzą sobie na Wybrzeżu. Ale jak pokazuje moje doświadczenie ich uprawa możliwa jest także w chłodniejszych i suchszych rejonach kraju. Dziś zapraszam do obejrzenia 4 odmian laurowiśni wschodniej (prunus laurocerasus), które rosną w moim ogrodzie.

Największa z nich to Caucasica. Krzew ma już ponad 2 metry wysokości i ciągle rośnie.

Tegoroczne przyrosty mają już ponad 24 cm długości.

Dzięki przycinaniu Caucasica gęstnieje.

Ponieważ moja pierwsza Caucasica praktycznie bez uszczerbku przeżyła długą i mroźną zimę z sezonie 2012/2013 zdecydowałem się na dokupienie ponad 20 sztuk tych krzewów i posadzenie ich jako żywopłot. Mają tu trochę mniej światła niż ich starsza siostra, ale całkiem nieźle sobie radzą. Powoli się rozkrzewiają i zagęszczają, a ich wysokość to obecnie ok. 140 cm.

Tegoroczne przyrosty także są imponujące i mają ponad 20 cm.

Kolejna odmiana to uważana za najbardziej odporną na mrozy laurowiśnia wschodnia Otto Luyken. Jeszcze 4 lata temu były to maleńkie krzewy. Teraz oba rosnące u mnie krzewy mają ponad 120 cm średnicy i ok. 70 cm wysokości. Ta odmiana jest bardziej rozłożysta niż Caucasica i nie rośnie tak wysoka. 

W tym roku młode gałązki mają prawie 20 cm długości. Tak szybki rozrost obu laurowiśnie Otto Luyken powoduje, że z końce lata będę musiał poprzesadzać krzewy, które rosną obok nich. To m.in. kiścienie i ostrokrzew myrtolistny.

Kolejna odmiana to Herbergii. Jest ona trochę mniej odporna na mrozy i zimową suszę niż wcześniej wymienione Caucasica i Otto Luyken. Ogromne skoki temperatur z przełomu grudnia i stycznia spowodowały, że część ich liści została zniszczona. Krzew nie zdążył przerwać wegetacji przed nadejście tęgich choć krótkotrwałych mrozów. Przypomnę, że jeszcze w Boże Narodzenie było +15 stopni, a tuż po Nowym Roku nocami nawet -23. I to bez grama śniegu! Ciepła jesień i początek zimy spowodowały, że krzewy "zgłupiały" i już w grudniu wyrosły pąki na nowe liście i kwiaty. Oczywiście natychmiast przemarzły.

Wiosną musiałem trochę przyciąć oba rosnące u mnie krzewy. Już w kwietniu pojawiły się młode gałązki, które mają teraz po ok. 17 cm długości. 

Ku mojemu zaskoczeniu ale i radości kilkanaście dni temu zaczęły rosnąć kolejne odnóżki i listki. Mam nadzieję, że zdążą "wydorośleć" przed nadejściem chłodów. 

Ostatnia rosnąca u mnie odmiana to Marble White. Ma wyjątkowo dekoracyjne, marmurkowe listki. Podobnie jak Caucasica czy Herbergii ma ona wzniesiony pokrój. Zimę przeżyła bez szwanku, a różne źródła podają, że to również wyjątkowo odporna na mrozy odmiana. 

Rośnie wolniej od Caucasica, ale tegoroczne przyrosty mają po kilkanaście centymetrów długości.

Teraz laurowiśnie wyglądają jak każdy inny krzew, ale gdy jesienią z drzew i krzewów opadną liście będzie można zobaczyć i docenić urodę tych wspaniałych zimozielonych roślin liściastych.

Więcej szczegółów na temat uprawy laurowiśni znajdziecie Państwo TUTAJ w zakładce "Moje rośliny".

Serdecznie zapraszam do codziennej lektury bloga!