Zapach wiosny

15 lutego pozostanie w mojej pamięci na długo! To pierwszy w tym roku dzień, kiedy w mojej okolicy w powietrzu można było poczuć zapach wiosny. Piękne słońce i ponad 5 stopni ciepła! Od dawna nie było u mnie tak przyjemnie. A na zachodzie i południu kraju w wielu miejscach termometry pokazywały nawet ponad 12 stopni! Tam dopiero można było poczuć świeży oddech wiosny!

Przed południem pooddychałem trochę smogiem w centrum Warszawy. Przez kilka minut schładzałem się w kriokomorze. Dziś miałem pierwszy z 10 zabiegów leczniczych. Popołudniu z kolei byłem z Dyziem u weterynarza. Maleństwo znów ma zapalenie pęcherza i musi codziennie dostawać antybiotyk, lek przeciwzapalny i rozkurczowy. W międzyczasie jeszcze praca... Czas uciekał nieubłagalnie. Na szczęście udało mi się wygospodarować pół godziny na spacer po ogrodzie. Spacer z aparatem i oczywiście w towarzystwie Dyzia, który zawsze chętnie pozuje do zdjęć. 

Co prawda wszędzie dookoła leży jeszcze śnieg, ale szum kropel wody kapiących z dachu, specyficzny zapach powietrza i ciepło promieni słonecznych niechybnie wskazują, że Biała Pani powoli odpuszcza. I ten charakterystyczny śpiew ptaków. Radosny świergot zwierzaków czujących pierwszy tak spektakularny oddech Wiosny. A Zima? W jej miejsce niedługo wkroczy kolorowa i pachnąca, świeża i uśmiechnięta Pani Wiosna. Zamykam oczy i widze walkę między obiema Damami. Zupełnie jak na ringu. Dziś cios otrzymała oziębła, wredna i nieprzewidywalna Zima. Ale ko wie, czy jeszcze się nie podniesie z dech i nie odda ciosu szalejącej z radości Wiośnie. Po jednej stronie trybun słychać  śpiew kibiców: Ziiiima, Ziiima Eooo, Eooo! Ale po drugiej stronie pola walki zwolennicy Wiosny w niewybredny sposób proszą Zimę żeby już sobie poszła krzyczą: Zima, Zima! Wypier...alaj! 

Otwieram oczy i cieszę się tym co widzę i czuję dookoła!

Po ogrodzie biega ze mną Dyzio. Jeszcze w niedzielę i poniedziałek był smutny i zły na to, że nie może normalnie się załatwić. Wczoraj i dziś to już zupełnie inny kot. Choć problemy do końca jeszcze nie zniknęły to wyraźnie widać, ze ma się ku lepszemu. Zupełnie jak z tą zimą i wiosną. 

Spaceruję sobie po ogrodzie, oglądam krzewy i cieszę się tym, że wreszcie jest cieplej.

Błękit nieba jest zniewalający.  Czuję jak moją twarz lekko przypieka słońce. Marzy mi się żeby wyjąć leżak i odpocząć sobie chwilę na słoneczku zapominając o codziennych problemach i troskach. No ale na leżakowanie trzeba jeszcze trochę poczekać.

Czas wracać do domu. Praca czeka. Ale co tam. W sumie nie ucieknie więc spaceruję jeszcze kilka minut żeby nacieszyć się słońcem i ciepłem. No i tym zapachem. Jest zniewalający!

Serdecznie zapraszam do codziennej lektury bloga!

Już jutro ostatnia część cyklu, w którym opisuję uprawę azalii i różaneczników!